Alicante - La Paz

Zo, Alicante is voorbij. ik heb een hele leuke tijd gehad. Naast school ben ik veel naar het strand geweest met school-, klas- en huisgenootjes. Afgelopen vrijdag, mijn laatste dag, ben ik gaan snorkelen. Met een snelle boot stuiterde we naar een plek om het water te duiken. Een betere afsluiting van de twee weken kon ik niet wensen.

Ik voel me gelukkig, moe, ziek en wakker tegelijk. Ik ben een paar uur geleden aan gekomen bij mijn hostel. Het is een stuk groter dan verwacht en er hangt een fijne sfeer. Ook is het netjes en zijn de bedden groot en zacht. Tot Lima liep mijn reis voorspoedig. Tijdens de vlucht van Alicante naar Madrid zat ik naast een man uit Noorwegen. We raakten aan de praat en moesten na de vlucht beide ongeveer 4 uur wachten. We gingen naar een redelijk chique uitziend restaurant (waar ik alleen een toetje bestelde). Het was interessant en leuk om tijd met hem door te brengen. Tijdens de 12uur durende vlucht van Madrid naar Lima zat er een aardige Duitse man naast me die zijn best deed er naast Duits ook wat Engelse woorden uit te gooien. Als dat niet lukte zette hij gebarentaal in als troef. We vertrokken na middernacht en dus kon ik veel tijd vullen met slapen in het vliegtuig. De man ging tijdens het slapen ergens anders zitten, waardoor ik in een soort semi-relaxtefoetushouding op twee stoelen kon slapen. Dit en het feit dat er 12uur lang niets van mij verwacht zou werd en ik kon kijken en luisteren wat ik wilde, maakte dat deze vlucht mij erg meeviel. Tot de kramp in mijn buik die daarna begon en pas sinds 2,5 uur aan het afnemen is. Ik bedacht dat het goed zou zijn om iets te drinken, maar moest hiervoor dollars pinnen. Nadat dit mislukte ging ik naar de gate, waar een man die later Chris bleek te heten mij vroeg of het vliegtuig eerst in La Paz of eerst in Santa Cruz zou stoppen. Ik wist het niet, maar gezien de ligging op de kaart leek La Paz me logischer.
De vlucht had vertraging en ik probeerde opnieuw te pinnen in de grote hal. Ik was bang voor de gevolgen als het niet zou lukken. Chris kwam naast me staan om te zeggen dat hij een koffie zou gaan drinken en keek net als ik teleurgesteld naar het automaat. Het pinnen lukte met zowel pinpas als creditcard niet.. Dit betekende dat ik de komende 6 uur niets te drinken zou hebben én ik geen geld zou hebben in Bolivia als mijn passen het daar ook niet deden. Chris overhandigde mij 40 dollar. ik zei dat hij zijn gegevens moest geven, dan zou ik het over maken. Dat wilde hij niet. Hij gaf me 100 bolivianos "voor een taxi". Ik was in shock van zijn liefdadigheid. Toen we samen wat dronken vertelde hij dat hij twee dochters had en veel weg was voor werk. Zijn verhaal raakte me omdat hij écht baalde dat hij vorige week de verjaardag van de jongste(6) had gemist. Hij wilde nooit meer kerst en nieuwjaar missen en zonder zijn familie doorbengen. Hij hoopte dat als zijn dochters ooit zouden gaan reizen en in dezelfde situatie belande iemand hen ook zou helpen. Het was een emotionele en mooie ontmoeting.

Eenmaal in La Paz kreeg ik naast buikkramp ook hoogteziekte. Ik liet mijn papieren zien en ze maakte zo'n criminele foto van me die ik graag zou willen hebben, maar ik durfde het niet te vragen. Ik liep expres achterlijk langzaam zoals meerdere mensen mij van te voren hadden geadviseerd. Toen ik naar de uitgang liep stonden er al taxichauffeurs te wachten. Ik sprak twee jongens aan en vroeg of ze Engels spraken en verstand hadden van de taxi's in Zuid-Amerika. Ze zochten een hostel. Ik vertelde ze dat mijn hostel waarschijnlijk nog plek had en dus deelden we een taxi.

Net zijn we uit eten geweest met nog een kamergenoot van mij ook, nadat het met gelukt is(YAAAY) om geld te pinnen hier. Ik ben moe en ga heerlijk slapen.

Liefs.