Update Cochabamba

Ik ben vorige week dinsdag aangekomen bij de familie waar ik vanaf nu nog ongeveer een week zal blijven. Het uitzicht van het bergachtige landschap vond ik erg indrukwekkend. Cochabamba, de stad waar ik ga werken voelt veel ruimer dan La Paz. Ook hier zijn hoge bergen, maar de wegen zijn breder en alles is wat verder uit elkaar. Dit vond ik zelf wel een verademing. Wat ook heel typisch is hier is de trufi’s. Dit zijn een soort kleine busjes die dienen als een kruising tussen een bus zoals wij die kennen en een taxi. Je kunt nergens vinden waar de trufi’s die langsrijden heengaan, en ze stoppen niet op vaste plekken maar rijden wel een vaste route. Wat je nodig hebt zijn inwoners van Bolivia of ervaren reizigers. Gelukkig verblijf ik de eerste twee weken bij een familie. Tot nu toe onderneem ik veel samen met de zoon van deze familie (mijn broer dus voor nu). Mijn tweede dag in Cochabamba had ik afgesproken om uit eten te gaan met Joske, die ik via internet had ontmoet. Op de heenweg nam ik samen met mijn broer de trufi. Terug lukte het om weer de goede trufi te pakken. Ik wist dat de supermarkt in de buurt was, maar wist niet welke kant nou van huis was en welke kant naar huis. Gezien het feit dat het avond was en ik me niet heel zeker van mijn zaak voelde heb ik toch maar broer gebeld die me ophaalde van drie straten verder en veilig thuisbracht. Ja, ik weet het. Niet heel spannend dit verhaal, maar ik was ook meer op zoek naar mijn huis dan naar avontuur. 

In de tussentijd ben ik twee keer bij casa Muyu geweest. Ik zou dit huis omschrijven als een hippiegemeenschap. Elke donderdag maken ze 'bewust eten': een vegetarische maaltijd waar iedereen die wil voor een kleine bijdrage kan mee-eten. Een hele toffe plek om mensen te ontmoeten! (Of mensen te vinden die je eerder ontmoet hebt.) 

Daarnaast heb ik kennisgemaakt en al mijn eerste dagen gehad bij beide ziekenhuizen waar ik de komende tijd zal gaan werken. Los Olivos is redelijk groot en is een privaat ziekenhuis. Ik heb hier beeldende therapie gegeven aan een vrouw van 30 die zwanger was en een busongeluk had gehad. Ze had haar arm gebroken en iets met haar schouder. Haar baby was gelukkig oké. Ze heeft een glaasje beschilderd en was erg blij met de afleiding die het creatief bezig haar bood. Verder beschilderde een jongetje van 16 een doek met het logo van zijn favoriete voetbalclub. Opvallend was dat zijn moeder met alles hielp, nog net niet constant zijn hand vasthield. Naast het feit dat haar zoon in het ziekenhuis ligt en je dan natuurlijk wilt helpen, viel de afhankelijk hierin mij wel erg op. Kinderen zijn langer kind hier, minder onafhankelijk. Het andere ziekenhuis, Viedma, is ook groot, maar alle afdelingen op zich hebben weinig ruimte en zijn armoedig te noemen. Het is best een heftige plek om te zijn. Ik ben tot nu toe op de afdeling kinderoncologie geweest, waar zoals de naam al zegt kinderen met kanker liggen. De omstandigheden zijn naar voor hen. Sommige ouders stoppen de behandeling omdat ze deze niet kunnen betalen. Verder wordt eigenlijk alles gedaan van fondsen en donaties. Cima, de vrouw die mij Viedma liet zien is echt wonderbaarlijk sterk en weet deze kinderen ondanks alle ellende af en toe te laten lachen.

Ik ben bezig te bedenken wat ik nu verder wil. Hoe ik mijn uren wil verdelen als het gaat om Spaans leren, Los Olivos, Viedma, schoolopdrachten en sociale/toeristische dingen. De tijd gaat snel. 

Behalve het Spaans dat ik hier en daar oppik door bijvoorbeeld mijn familie af en toe op te dragen alleen Spaans te spreken in plaats van Engels, heb ik gisteren ook mijn tweede les gehad. Ik kan nu zeggen dat ik iets heb gedaan in het verleden, yaay. :D Maar het Spaans praten met mijn patiënten (of lieve mensen in de wachtkamer) gaat al best goed. Na mijn eerste taallessen ben ik blijven eten bij de taalschool, waar de eigenaresse en wat meiden die ook taalles volgen wonen(waaronder Joske met wie ik eerder had afgesproken). Met Skarleth, iemand die hier niet woont, maar wel helpt, ben ik daarna naar het park gegaan. (Ik ben me nu aan het klaarmaken om naar haar verjaardag te gaan.) In het park ontmoette we een jonge vrouw uit Engeland. Ik kon merken dat ze ons gesprek volgde en op een gegeven moment vroeg ze waar we vandaan kwamen. Ze was een beetje in de war omdat ze net was aangekomen in Cochabamba. We hebben uiteindelijk uren zitten praten met z'n drieën in het park. Heel gezellig. Emily, de vrouw uit Engeland is op dit moment in Salar de Uyuni, voor de bekende tour op de zoutvlaktes die ik ookontzettend graag wil doen hier. Ik verhuis volgende week naar een appartement waar ik hoop mensen te ontmoeten die dat gedeelte van Bolivia ook nog heel graag willen zien. 

Ik moet nu gaan, omdat ik een lift naar mijn feestje krijg. Tot snel!